Kiedy obywatele obawiają się swojego rządu, jest to tyrania. Gdy to rząd obawia się obywateli, mamy do czynienia z wolnością.
Paweł Jasienica
liberum veto nie wynikało ze zbiorowego obłędu ani z wrodzonego instynktu anarchicznego. Było logicznym, tak! zupełnie logicznym ukoronowaniem ustroju, gwarancją jego bytu.
Skoro państwo przemienione zostało w rzeszę samodzielnych domen magnackich, to zasada głosowania większością stała się nie do przyjęcia.
Magnat – dajmy na to wielkopolski – natychmiast utraciłby swą przez antenatów uzyskaną pozycję, gdyby musiał podporządkować się prawu uchwalonemu przez Małopolan i Litwinów.
Dla niego liberum veto było naprawdę „źrenicą wolności”, pojmowanej jako faktyczna suwerenność.
Jan Zamoyski
Rex regnat sed non gubernat.
Król panuje, ale nie rządzi.
Wybieramy królów viritim, bo nikt z nas nie uznałby władzy królewskiej u kogokolwiek, jeśliby mu wpierw na elekcji sam nad sobą tej władzy nie nadał.
fragment przemówienia sejmowego z 1575
Stefan Batory
Ja panuję nad ludem, a Bóg nad sumieniami. Trzy albowiem są rzeczy, które Bóg zachował sobie: z niczego coś stworzyć, przyszłość przewidzieć, sumieniami władać.
Królem jestem ludzi, nie sumienia.
Soren Kierkegaard
Są dwa sposoby w jakie człowiek może dać się ogłupić. Pierwszy to uwierzyć w rzeczy nieprawdziwe. Drugi, to nie wierzyć w prawdziwe.
Ayn Rand
Jako że nie istnieje taki byt, jak “społeczeństwo”, ponieważ społeczeństwo to pewna liczba indywidualnych jednostek, zatem idea, że “społeczny interes” jest ważniejszy od interesu jednostek, oznacza jedno: że interes i prawa niektórych jednostek zyskuje przewagę nad interesem i prawami pozostałych.
Ludwig von Mises
Nie ma w naturze niczego, co można by nazwać wolnością. Pojęcie wolności zawsze odnosi się do stosunków między ludźmi.
Jan Kochanowski
Cieszy mię ten rym: Polak mądry po szkodzie.
Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi.
Zbigniew Herbert
Chciałbym nareszcie wiedzieć
gdzie kończy się wmówienie
a zaczyna związek realny
czy wskutek przeżyć historycznych
nie staliśmy się psychicznie skrzywieni i na wypadki reagujemy teraz z prawidłowością histeryków
czy wciąż jesteśmy barbarzyńskim plemieniem wśród sztucznych jezior i puszcz elektrycznych
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
fragment z Mein Kampf:
Jakże można wykorzystać Traktat Wersalski!… Jak każdym z punktów tego traktatu można rozpalić umysły i serca narodu niemieckiego, aż wreszcie sześćdziesiąt milionów mężczyzn i kobiet stwierdzi, że ich dusze zapłonęły gniewem i wstydem. Buchnie z nich płomień jak z hutniczego pieca, a w nim zahartuje się twarda jak stal wola i rozlegnie się ogólny okrzyk: „Wir wollen wider Wafen!” Żądamy znów broni!
Tę broń szmuglowano właśnie w tu, na Nogacie, gdzie przebiegała granica Wolnego Miasta i Prus Wschodnich.
Most Jagow Brücke (dziś pozostał z niego tylko naczółek) był jednym z miejsc przemytu, również materiałów wojennych.
zdjęcie z Forum Dawny Gdańsk
Na terenie Wolnego Miasta koleje oraz służba celna należała do Polski. Polscy celnicy pełniący służbę w Piekle, narażeni byli na szczególnie brutalne prowokacje.
4 km Nogatu tuż przed odgałęzieniem kanału Wisła – Nogat. Zachowany przyczółek na wschodnim brzegu. Most ten w 1945 roku, nie został zniszczony a jedynie uszkodzony. Rozebrano go w późniejszych latach.
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
Rzeczypospolita była sojuszem wolnych z wolnymi, równych z równymi i zacnych z zacnymi, Polska Rzeczpospolita Ludowa była sojuszem robotniczo-chłopskim przeciw Panom Polakom, biednych przeciw bogatym, chamstwu przeciw polskości.
Wybory parlamentarne w Polsce w 1947 roku – wybory do Sejmu Ustawodawczego przeprowadzone w Polsce 19 stycznia 1947, sfałszowane przez aparat policyjny (Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego podporządkowane PPR), przy bezpośrednim udziale funkcjonariuszy NKWD, metodami wypróbowanymi we wcześniejszym referendum (1946)
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
Pomnik upamiętniający #BitwaPodKoronowem z 14 października 1410 roku, jedną z najbardziej rycerskich bitew Średniowiecza
Już sam przebieg bitwy może być określany jako rycerski i honorowy, jednak to, co później uczynił polski król, było jeszcze lepszym przykładem przestrzegania średniowiecznego etosu rycerskiego, a także – jakbyśmy to określili w naszych czasach – świetnego zabiegu wizerunkowego.
Po batalii pod Koronowem dowódca braci zakonnych Michał Küchmeister został osadzony na zamku w Chęcinach, jednak pozostali jeńcy, w tym wielu sprzymierzonych z Krzyżakami rycerzy z Niemiec, Francji, Czech, król Jagiełło zaprosił do Bydgoszczy. Niedawnych wrogów ugoszczono królewską ucztą, zwrócono konie i resztę ekwipunku, a następnie wypuszczono.
Wszyscy ci rycerze rozjechali się po zachodnich dworach, rozsławiając odwagę, wspaniałomyślność i religijność polskiego króla. Był to przemyślany ruch, bardzo skuteczna obrona przeciwko krzyżackiej propagandzie którą zakonnicy bez skrupułów posługiwali się w Europie w celu zachęcania tamtejszego rycerstwa do dołączenia do “krucjaty przeciwko Polsce i Litwie”.
W wyniku klęski zakonu w bitwie pod Grunwaldem jego militarna i ekonomiczna potęga podupadła. Nastąpiła też przebudowa świadomości mieszkańców Prus. Nic więc dziwnego, że gdy wielki mistrz Henryk von Plauen dążył do wojny z Polską, zgromadzone wojsko krzyżackie (pruska szlachta i chłopi) we wrześniu 1413 roku pod Lidzbarkiem Welskim odmówiło walki z Polską.
Zakonnik Küchmeister odsunął od władzy Plauena, a 7 stycznia 1414 roku oficjalnie wybrany został na urząd wielkiego mistrza krzyżackiego. Znacząco złagodził politykę wewnętrzną państwa zakonnego: przywrócił rady miejskie i na sądzie rycerskim w Bratianie pozwolił na powrót członków pruskiego Towarzystwa Jaszczurczego zwanego także Związkiem Jaszczurczym. Zobowiązał się także ukrócić nadużycia państwowych urzędników.
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
#AndrijPotebnia ukraiński rewolucjonista, oficer armii rosyjskiej walczący w powstaniu styczniowym po stronie polskiej.
W 1862 roku w Ogrodzie Saskim dokonał nieudanego zamachu na namiestnika Królestwa Polskiego Aleksandra Lüdersa, w odwecie za znęcanie się w śledztwie nad zatrzymanymi oficerami, członkami konspiracji.
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
#PsucieMonety obniżanie zawartości szlachetnego kruszcu w monecie i zmniejszanie jej ciężaru. Zjawisko to było bezpośrednio związane z pieniądzem kruszcowym, bitym przez państwowe mennice, na których odbita pieczęć (najczęściej władcy) miała gwarantować odpowiednią zawartość kruszcu w monecie.
Ponieważ jednak wartość była denominowana przez władcę (np. 1 floren) to o wartości monety decydował nominał, a nie zawartość kruszcu. Dlatego też starano się odzyskiwać część kruszcu użytego do wyrobu monety, najczęściej poprzez skrawanie jego krawędzi. Taka moneta miała taką samą wartość nominalną (wybitą na awersie) jednak osoba psująca monetę odzyskiwała część kruszcu, która również miała swoją wartość.
Mennice zabezpieczały się do pewnego stopnia przed tym procederem w ten sposób, że bite monety posiadały znamiona na krawędziach (np. w postaci „ząbków”), które ujawniłyby każdą próbę skrawania brzegu monety.
Wiele współczesnych monet do dziś posiada takie znamiona na krawędziach, będące pozostałością dawnych zabezpieczeń przed psuciem pieniądza.
W 1695 podjęto decyzję o odnowieniu monety, w związku z czym wysokie funkcje powierzono Locke’owi, Newtonowi i Halleyowi. Izaak Newton został naczelnikiem mennicy w 1696 roku, stanowisko to uzyskał dzięki patronatowi Charlesa Montagu (znanego też jako lord Halifax), wtedy lord Skarbu..
Próbował walczyć z rosnącymi problemami kraju związanymi z podrabianiem pieniędzy. Do tego czasu fałszerstwa stanowiły 10% narodowego pieniądza, obcinanie monet było powszechne, a wartość srebra w monetach przekroczyła ich wartość nominalną.
Ustawa weszła w życie 15 maja 1697 r. Sekcja 1 mówiła , że kto „świadomie wykonuje lub naprawia, albo rozpoczyna lub kontynuuje wytwarzanie lub naprawianie, albo pomaga w tworzeniu lub naprawianiu” dowolnej pieczęci, formy lub tym podobnych, które mogą być używane do wytwarzania złotych lub srebrnych monet w danym królestwie lub dowolnego narzędzia, które może być użyte do wytłoczenia liter lub znaków na boku monety. Zdrada polegała również na świadomym zakupie, ukryciu lub ukryciu lub posiadaniu takich przedmiotów „bez legalnego upoważnienia lub wystarczającej wymówki do tego celu”. Pomaganie lub zachęcanie do takiego zachowania było również zdradą.
Starą monetę odebrano w wadze niż na nominale. 10 czerwca 1696 r. Wydano Proklamację, wymaganie od wszystkich Odbiorców Podatków Publicznych wzięcia srebrnych pieniędzy po pięć szylingach i ośmiu pensach za uncję.
Podczas sprawowania urzędu Newton osobiście uczestniczył w przesłuchaniach więźniów oskarżonych o fałszowanie i „obcinanie” monet (przestępstwo polegające na zmniejszaniu rozmiarów srebrnych monet). W 1697 r. za fałszerstwa w samym tylko Londynie w Tyburn wykonano 19 wyroków śmierci. Po śmierci Lucasa w 1699 r., Newton został w 1700 Kuratorem (Master of the Mint) Mennicy Królewskiej i sprawował ów urząd aż do śmierci. Ze swoich obowiązków w Cambridge zrezygnował w 1701.
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
Przed Bożym Narodzeniem w 1968 r. w sklepach pojawiła się płyta bez precedensu – nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Msza beatowa, łącząca katolicką liturgię z elektrycznymi gitarami.
14 stycznia w mroźną niedzielę roku 1968 na Mszy św. u księdza Leona Kantorskiego w Podkowie Leśnej zagrali Czerwono- Czarni. Teledysk utworu „Pieśń na wejście” zawiera materiały archiwalne z tego koncertu. Nowa wersja CD Msza Beatowa Pan Przyjacielem
Msza beatowa „Pan przyjacielem moim” – msza skomponowana w latach 60. XX wieku przez Katarzynę Gärtner, a nagrana na płytę przez grupę Czerwono-Czarni. W mszy beatowej po raz pierwszy w Polsce treści religijne przedstawiono w formie muzyki rozrywkowej, a dokładniej bigbitu.
Kościół św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej, miejsce premiery Mszy beatowej
13 kwietnia 1967 Czerwono-Czarni wystąpili obok The Rolling Stones podczas ich koncertu w Warszawie. Publiczność na długo przed koncertem gotowała się z podniecenia. Wyzwanie „rozgrzania” tej publiki dostał zespół Czerwono-Czarni. Kiedy Stonesi wyjechali w kierunku Pałacu Kultury, czekały już na nich tysiące ludzi.
Msza beatowa „Pan przyjacielem moim” to przedsięwzięcie pionierskie. Rozbudowana, półgodzinna forma Katarzyny Gärtner łączy fragmenty psalmów w opracowaniu Kazimierza Grześkowiaka z broniąca się po latach muzyką z pogranicza rocka i popu. Zaproszeni do realizacji projektu Czerwono-Czarni, wznieśli się na wyżyny swoich umiejętności instrumentalnych oraz – pozbawieni solistów – wokalnych, przygotowując najlepszy album w swojej dyskografii. To ważny element polskiej kultury końca lat 60., a ponad wszystko doskonała, różnorodna muzyka: jest tu miejsce i na beatowo-soulowy przebój („Introitus”), i hipnotyczną, gitarową psychodelię („Kyrie”), i liryczne ballady („Agnus Dei”, „Communio”). I na trzy pastorałki, które uzupełniają program płyty.
O koncertowej premierze mszy beatowej pisze krytyk muzyczny Andrzej Wróblewski:
Odbywała się ona w małym ślicznym kościółku w Podkowie Leśnej pod Warszawą. Mszę Beatową napisała na zamówienie proboszcza ks. Leona Kantorskiego młoda, zdolna kompozytorka Katarzyna Gärtner do tekstów Kazimierza Grześkowiaka i Kazimierza Łojana. Tej mroźnej, styczniowej niedzieli kościół wypełnił się tłumem ludzi. Ci, którzy się nie zmieścili, czekali na dworze. Rozległ się dzwonek, wszedł ksiądz z ministrantem, za nim wbiegli czterej młodzi ludzie w smokingach, podłączyli gitary do przygotowanych wzmacniaczy, jeden stuknął podeszwą o posadzkę – raz, dwa, trzy, cztery – i o mury kościoła gruchnęła salwa dźwięków gitar elektrycznych zespołu „Czerwono-Czarni”. Płyta z Mszą Beatową stała się w krótkim czasie bestsellerem, a pieśń Introitu – Pan króluje w majestacie – przebojem nastolatków.
Kydryński wyjaśniał też dlaczego władze komunistyczne jednak zgadzały się na granie i nagrywanie mszy:
I myślę, że gdyby nie bardzo mocna pozycja Katarzyny Gärtner zajmowana już w oficjalnym, popieranym nurcie kołobrzesko-zielonogórskim muzyki popularnej, utwór niewiele miałby szans ukazania się na płytach.
Wydaje się też, że ówczesne władze faktycznie lansując płytę z mszą beatową próbowały wykorzystać jej popularność w walce z Kościołem katolickim – ponieważ rockowa msza i dzisiaj może szokować wielu wiernych. Zamiar ten się nie udał.
Prof. Stanisław Dąbek zauważa też, że w związku z mszą beatową i w ogóle powstaniem religijnej muzyki młodzieżowej Kościół wykazywał postawę otwartą – w świątyniach, a także seminariach duchownych pojawiły się młodzieżowe zespoły gitarowe. Powstał też Festiwal Muzyki Religijnej Sacrosong (1969).
Twórcą słynnego festiwalu muzyki i piosenki religijnej SACROSONG był salezjanin ks. Jan Palusiński. Pierwszą edycję festiwalu zorganizował w 1969 roku w Łodzi, gdzie był wówczas duszpasterzem akademickim. To właśnie od tego momentu w kościołach rozbrzmiały nieznane wcześniej we wnętrzach sakralnych gitary elektryczne i zaczęto śpiewać w stylu bigbitowym.
Festiwalom muzyki i piosenki religijnej towarzyszyła także modlitwa i refleksja. Dużego wsparcia ks. Palusińskiemu udzielił wtedy kard. Karol Wojtyła, z którego rąk przyjął on w Krakowie święcenia kapłańskie. Jego wsparcie było kluczowe, gdyż wielu duchownych podchodziło wówczas z wielką rezerwą do gitarowego grania w kościołach.
Po wielu latach Ojciec Święty Jan Paweł II podczas spotkania z młodzieżą na krakowskiej Skałce 8 czerwca 1979 roku mówił:
„Życzę więc, ażeby nadal nie zabrakło »Sacrosongowi« w Polsce natchnień – i aby owoce jego twórczości nadal trafiały do duszpasterstwa. Aby stawały się wyrazem i środkiem współczesnej ewangelizacji!”
Izabela Schütz (Trojanowska), laureatka Sacrosongu w Chorzowie w 1971 roku. Otrzymała wtedy Nagrodę im. o. Maksymiliana Kolbego dla najmłodszej uczestniczki. W wywiadach wspominała, że tamten występ przekonał jej ojca, że córka powinna zostać piosenkarką
Festiwal piosenki religijnej Sacrosong był taką rewolucją, jak dla fanów rocka Jarocin.
Szlify zdobywały tam późniejsze gwiazdy popkultury, kościoły pękały w szwach, a komunistyczna bezpieka szybko rozpoczęła uważną inwigilację działań jego organizatorów. Na przykład młodego redemptorysty Tadeusza Rydzyka.
Z nurtu sacrosongu wyszli tacy piosenkarze, jak Izabela Trojanowska, Mieczysław Szcześniak czy instrumentaliści, jak Janusz Yanina Iwański. Byli z nim związani: Tadeusz Nalepa, Ireneusz Dudek, Universe.
W jury zasiadał Stefan Kisielewski. Swego czasu w jednym zespole muzyki religijnej spotkali się nawet Tadeusz Rydzyk i jeden z obecnych liderów lewicy.
Przełom lat 60. i 70. to w Polsce czas tak zwanej odnowy posoborowej. Sobór Watykański II czyni rewolucyjne zmiany w muzyce kościelnej.
„Konstytucja o liturgii” z 1963 roku zawiera dwa ważne zapisy. „nie wyklucza się ze służby Bożej innych rodzajów muzyki kościelnej„, „inne instrumenty można dopuścić do kultu Bożego”
Z otwartej w ten sposób furtki chętnie zaczęli korzystać w Polsce zwłaszcza młodzi duchowni. Ci pracujący z młodzieżą. Starsze pokolenie księży oraz biskupi ciężko to znosili. Zaciskali zęby i zatykali uszy, ale otwarcie nie protestowali.
Muzyczna odnowa posoborowa miała bowiem w Polsce wielkiego i wpływowego orędownika. Był nim metropolita krakowski kardynał Karol Wojtyła, zresztą uczestnik Soboru, późniejszy papież Jan Paweł II.
Sacrosong był dla Kościoła tym, czym Jarocin dla komuny. Przy uwzględnieniu wszelkich różnic, podobieństw jest mnóstwo – poszukiwanie nowych środków wyrazu, bunt młodych przeciw starym i niechętny stosunek konserwatystów do buntowników. Jednym i drugim festiwalem wyjątkowo aktywnie interesowała się komunistyczna policja polityczna.
Kardynał Karol Wojtyła wręcza ufundowany przez siebie puchar w kształcie kościelnej wieży dla zwycięzcy Sacrosongu. Zdjęcie ze zbiorów Fundacji Sacrosong
Ojciec Palusiński wielokrotnie stawał przed kolegiami do spraw wykroczeń. Orzeczenia o karach bywały podobne. Podkreślano „wyjątkową szkodliwość społeczną” nielegalnych zgromadzeń publicznych (bo tak zwykle kwalifikowano Sacrosongi) organizowanych wprawdzie cyklicznie, ale bez pozwolenia władzy. Nie zrażało to zakonnika. Organizował kolejne imprezy W 1976 roku wystosował list do twórców zaangażowanych w Sacrosong. SB przejęła ten list. Esbek raportował do przełożonych ze zgorszeniem, że autor listu nawoływał „do samodzielności myślenia, obrony własnych przekonań, demaskowania fałszu, obłudy i zakłamania, dokonywania swobodnego wyboru”.
Festiwale Sacrosong, w ogólnopolskim wymiarze pod patronatem kardynała Karola Wojtyły, przestały się odbywać po tym, jak został papieżem. Ostatni odbył się w 1978 roku na Jasnej Górze. W latach 1980-81 niektórzy biskupi – na przykład ordynariusz katowicki Herbert Bednorz – organizowali diecezjalne festiwale. Biskup Bednorz patronował prężnemu śląskiemu Sacrosongowi i ufundował dla zwycięzców puchar przechodni wykonany z węgla. W latach 80. udało się reaktywować festiwale ogólnopolskie. W 1983 roku w Kaliszu główną nagrodę zdobył znany w latach 90. piosenkarz Mieczysław Szcześniak.
W latach 90. kolejne festiwale miały coraz większe trudności finansowe. Ostatni ogólnopolski Sacrosong odbył się w 1999 roku u cystersów w Krakowie. Diecezjalne przeglądy piosenki religijnej przejęły tę nazwę i używają jej do dziś.
Posted by pupilla libertatis w dniu 17 stycznia 2020
W stolicy Rosji w piątek wieczorem odbył się pokaz fajerwerków wraz z salwami honorowymi. Jak podały media, dla uczczenia 75. rocznicy wyzwolenia Warszawy przez Armię Czerwoną podczas II wojny światowej. O pokazie informowała telewizja państwowa.
Pokaz zorganizowano na Górze Pokłonnej na zachodzie Moskwy, gdzie znajduje się Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Jak zapowiadano wcześniej, przeznaczono na niego około 3 tys. fajerwerków. Było to pierwsze tego rodzaju wydarzenie w tym roku. Na kolejne miesiące zaplanowano analogiczne obchody dotyczące m.in. Budapesztu, Bratysławy i Pragi.
O piątkowym pokazie poinformowała – demonstrując jego początek – telewizja informacyjna Rossija24. Od kilku dni w tej stacji pojawiają się rozmowy z ekspertami na temat wydarzeń sprzed 75 lat, utrzymane w tonie krytycznym wobec Polski.
Rossija24 wybiła też w piątek opublikowanie na stronie internetowej ministerstwa obrony Rosji skanów odtajnionych dokumentów, dotyczących m.in. wkroczenia Armii Czerwonej do Warszawy 17 stycznia 1945 roku. W odpowiedzi na krytyczną ocenę tych wydarzeń przez polski MSZ kilku rosyjskich parlamentarzystów zarzuciło przedstawicielom polskich władz „rusofobię” i kłamstwo historyczne.
Według informacji rosyjskiego ministerstwa obrony w związku z obchodami 75. rocznicy wyzwolenia radzieckich miast oraz wschodnioeuropejskich stolic od „niemiecko-faszystowskich najeźdźców” łącznie w okresie od kwietnia 2019 r. do maja 2020 r. w Moskwie przewidziano 17 pokazów fajerwerków i artyleryjskich salw honorowych. W 2019 roku przeciwko tego rodzaju upamiętnieniu protestowały władze Litwy.
Mennice zabezpieczały się do pewnego stopnia przed tym procederem w ten sposób, że bite monety posiadały znamiona na krawędziach (np. w postaci „ząbków”), które ujawniłyby każdą próbę skrawania brzegu monety.
Wolni z wolnymi, równi z równymi i zacni z zacnymi. 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.